Verhalende songs, al hoef ik natuurlijk niet alles zelf meegemaakt te hebben’
Ze is geen ‘Hollywood Girl’. Zo voelt ze zich ook geenszins. Ze komt ‘gewoon’ uit Ossendrecht, leidt haar eigen leven en schrijft daar verdomd sterke liedjes over. Met de nodige blues daarin, maar ondanks donkere, aan dat genre verwante thema’s, zit er in veel songs ook een hoopvolle ondertoon.
Tekst: Willem Jongeneelen
Haar vorige plaat, de op 17-jarige leeftijd gemaakte EP Devil On My Shoulder, mocht op extreem veel aandacht rekenen. In rootskringen vooral. Ze ontving er zowaar de Dutch Blues Talent Award voor. Maar er was ook elders aandacht voor dat opvallend jonge talent, variërend van columns van Mart Smeets in de VARA-gids tot North Sea Jazz op tv, waar Nienke Dingemans live aanwezig op het festival de blues mocht duiden. Had ze dat puur aan haar talent te danken, of toch ook een beetje aan haar leeftijd?
Nienke is geen onbekende in Gebouw-T. De laatste tijd mocht ze er resideren. Ze stapte op haar twaalfde al voor het eerst het podium op. Dat was tijdens een jamsessie, waar ze toen Rolling In The Deep van Adele zong. Dat ging haar opvallend gemakkelijk af. In datzelfde jaar kocht haar moeder tickets voor een concert van Beth Hart in de Ziggo Dome. Nienke mocht mee. ,,Vooraf ben ik naar haar muziek gaan luisteren. Die vond ik meteen heel tof. Vooral haar jazz- en bluesnummers. Al zoekend op Spotify kwam ik uit bij oudere bluesgiganten als Muddy Waters en B.B. King, maar ook bij modernere bluesartiesten. Zo is de zaak gaan rollen. Mijn interesse in die muziek is niet meer gestopt.”
Hoe tenger ze ook oogde, Nienke stond al jong stevig in haar schoenen. Ze wist wat ze wilde en snapte ook wel dat niet al haar leeftijdsgenoten vrijwillig naar haar muziek gingen luisteren. ,,Smaken verschillen. Op school – ik deed eindexamen VWO op het Roncalli in Bergen op Zoom – luisterden ze vooral naar pop en Top 40 muziek. Dat is normaal. Ik ben degene die afwijkt. Ik zong al fanatiek toen ik een kleuter was. Ik kan me eigenlijk geen leven zonder muziek voorstellen. Sinds mijn tiende zat ik op zangles en ook toen hoorde ik met kerst eigenlijk al liever oude jazzstandards dan popsongs. Oké, Last Christmas van Wham mag, maar daar blijft dan wel bij.”
In Roosendaal, in de studio van Joost Verbraak en Jan van Bijnen (muzikanten die haar vader hadden kunnen zijn) ging ze opnemen. Die mannen gingen samen met bassist Joris Verbogt ook haar band vormen, zowel in de popzalen als tijdens een voor Nienke gemaakte theatertournee genaamd Hoe Een Meisje Van 14 De Blues Kreeg. Daarin kwamen ook covers van blues klassiekers voorbij, maar ook eigen songs van haar debuut. Op die EP stond blues, country, maar ook een old school nummer met een knipoog naar New Orleans in de jaren twintig van de vorige eeuw.
Nienke schreef voor haar EP en haar nieuw te verschijnen album Ain’t No Hollywood Girl alle songs zelf, ook de prima teksten. ,,Het zijn deels verhalende songs, al hoef ik natuurlijk niet alles zelf meegemaakt te hebben. Love Labours Lost is een liefdesverhaal dat vol staat met Shakespeare-quotes. Ik ben gek op oude Engelse literatuur. In veel andere tracks is het figuratief of poëtisch, over zaken die ik, maar ook anderen, nu meemaken. Voor de EP was dat tijdens corona, voor veel mensen niet de meest leuke tijd. Het zijn mijn gevoelens die ik verwoord heb, hopelijk herkennen ook anderen zich daar in. Devil On My Shoulder is voor mij zo’n powerdingetje. Maar wel met een positieve, hoopvolle ondertoon; het komt een keer goed, corona houdt een keer op, we moeten vooruit kijken.”
Ook op Ain’t No Hollywood Girl is Nienke helemaal zichzelf. Haar talenten zijn nog altijd in overvloed aanwezig, want wat bezit ze een volwassen stemgeluid en die eigen songs worden alleen maar sterker. De Codarts-studente is nog altijd geen Beth Hart, maar die vergelijking wil ik over 33 jaar, als Nienke net zo oud is als Beth nu, nog wel eens maken. Nienke doseert beter, neemt soms goed haar rust, en ook de begeleiding, door de band met haar producers Joost Verbraak (drums/trompet) en Jan van Bijnen (gitarist bij Alex Roeka en Fortunate Sons, die CCR-tribute van tv), is dynamischer, warmer en subtieler dan op dat debuut. Ain’t No Hollywood Girl is een prima tweede worp!
Albumpresentatie Nienke Dingemans: donderdag 14 maart in Gebouw-T, Bergen op Zoom. Deuren: 20.00 uur, showtime 20.30 uur. Er zijn nog tickets!