Wie bij de naam Mauro Pawlowski alleen aan de ex-gitarist van dEUS denkt heeft een fikse inhaalslag te plegen. Vóór hij tot die band toetrad zat hij al in een tiental andere formaties (Evil Superstars, Kiss My Jazz, Mitsoobishy Jacson, The Love Substitudes, Club Moral vormden slechts het topje van de ijsberg) en hield hij er een fraaie solocarrière op na. Na dEUS werd het aantal nieuwe projecten alleen nog maar groter. Geen idee wat hij op donderdag 20 juni in Gebouw-T solo wil gaan brengen, zijn woorden Best Of beloven alvast veel.
Door Willem Jongeneelen
Hij ontving meerdere prestigieuze prijzen en werd meerdere keren door vakjury’s uit de muziekindustrie uitverkozen tot beste muzikant van België. “Da’s mooi, zeker voor een Italiool. Mijn moeder was Italiaans, mijn vader Pools”, aldus de schijnbaar alles met een knipoog afdoende, koning van het relativeren, Mauro Pawlowski. Onze eerste kennismaking vond plaats halverwege de jaren negentig in een platenzaak in Hasselt, in Belgisch Limburg. ,,Hoor je dat Willem? Al die hoesjes roepen: koop mij, koop mij?” Hij ging met platen van Bob Dylan, Frank Zappa, Chemical Brothers, Sonic Youth, Throbbing Gristle, Boudewijn de Groot en nog een stuk of wat minder gekende namen onder zijn twee armen naar buiten. De eigenaar van de zaak zwaait hem nog even na.
Mauro Pawlowski wordt niet alleen volkomen terecht beschouwd als een van de meest begaafde muzikanten van België, de man is bovendien bijzonder veelzijdig. Vanaf de jaren negentig is hij met eigen werk actief onder de eigen naam of in diverse groepen waarvoor hij het merendeel van het materiaal aandraagt. Behalve dan in dEUS, de band van Tom Barman waarvoor hij wel arrangeert en partijen aanlevert. Dat hij in nog veel meer genres, formaties of projecten actief is, toonde hij een aantal jaren tijdens avonden genaamd Mauroworld. Hij trad er op met formaties als de popgroep Hitsville Drunks, noiseband Gruppo di Pawlowski, met muziek voor een dansvoorstelling, of solo, met ook Nederlandstalige liedjes, later verschenen onder het pseudoniem Maurits Pauwels.
Hij moet razendsnel schakelen zijn, daar in zijn bovenkamer. Het switchen van de ene band en stijl naar de andere, het kost hem schijnbaar geen enkele moeite. ,,Het gaat er echt rustig aan toe, in die bovenkamer. Ik behoud het overzicht. Het wordt een soort gewoonte. Ik bereid me zelfs niet speciaal voor. Toegegeven, de ene avond heb ik iets meer zin om eens uit de bol te gaan en noise te maken, de andere keer wil ik iets liever catchy pop spelen. Maar vanaf het moment dat er afgeteld is en een nummer wordt ingezet, ben ik mee. Speelplezier, daar draait het om. Dat schakelen gaat probleemloos, of ik om beurten in verschillende samenstellingen speel of in mijn eentje. Het mag van mij ooit een doorlopende revue worden. Al die genres door elkaar. Dat moet kunnen.”
Mauro Pawlowski werd 48 jaar geleden geboren in Belgisch Limburg. Hij noemt zichzelf tijdens een zoveelste ontmoeting een artiest zonder de drang zich te willen profileren. Hij meent dat oprecht. ,,Ook ik ben in coverbands begonnen. Ik kwam opdraven met mijn gitaar en speelde gezellig mee. Amusement voor de mensen, op cruiseschepen onder meer. Op een gegeven moment dienden zich eigen ideeën aan. Omdat er niemand kwam opdagen om die mee te delen, ben ik ze maar zelf op gaan nemen. Daaruit is Evil Superstars ontstaan. Nog altijd is mijn intentieverklaring: instrumentalist. Maar daar kun je dus oorspronkelijke muziek mee maken, zo blijkt.”
Hij is nog altijd bezeten van muziek. Als hij in het café een onbekend nummer hoort dat hem bevalt, vraagt hij meteen aan de dame achter de bar van wie het is. De meeste tracks kent hij wel, zijn muzikale bagage is enorm. Hij doet dan ook veel en van alles, want hij vindt ook andere kunstvormen leuk. Sinds jaren is hij bovendien columnist in het blad Humo en hij gaat steeds nieuwe samenwerkingen aan. Daarbij schuwt hij jazz zeker niet. ,,Ik speel bijvoorbeeld graag met alleen een drummer uit de freejazz. Of we elkaar vooraf wel eens ontmoet hebben doet niet terzake. We volgen elkaar wel. Soms heb ik gewoon zin om met zo’n man epische gitaarstukken van een half uur te brengen. John Coltrane in een stonerversie. Dat levert dan een wijds panorama aan gitaarklanken op!”
Daarnaast kan Pawlowski de aandrang niet onderdrukken klassieke popliedjes te maken. Als Maurits Pauwels in het Nederlands dus ook. Het album Afscheid in Kloten (vliegveld Zürich) mag je beluisteren met een knipoog, op zijn geheel eigen manier zijn die eigen liedjes, en die ene cover van Merle Haggard, wel degelijk bloedserieus en hoogst origineel. ,,Ik ben nogal snel verveeld. In het begin sloeg ik alle grappen weg. Na verloop van tijd ben ik gestopt met energie steken in het ontwijken van onnozelheden. Onnozelheid zit in mijn DNA. Mensen denken vaak dat ik ironisch ben. Dat is helemaal niet waar; ik meen dat allemaal.”
Noise maken blijft ook een graag gedane bezigheid in zijn leven. Dat kwam een paar keer samen op albums van de band Gruppo di Pawlowski. ,,We hebben uitgezocht of het haalbaar was om met producer Steve Albini (Big Black, Shellac) op te gaan nemen. Het antwoord bleek ja, en dus zijn we in een vliegtuig richting Chicago gestapt. Zonder instrumenten, want dat was te duur. In zijn studio ontbreekt een computer. Hij legt de analoge tapes op en plaatst de microfoons. Verder bemoeit hij zich vrijwel nergens mee. Ik vroeg hem soms of hij het goed vond. Hij antwoordde: hé, het is uw plaat, ik heb geen noot gespeeld! De studio, naast zijn woonhuis, is verder prachtig. We speelden alles live in, een paar keer gebruikten we de metalen gitaar van Albini zelf. De klank daarvan is schitterend smerig. Het album ademt de rijkdom van de muziek uit de underground van de jaren tachtig, met bands als Jesus Lizard, Sonic Youth, Butthole Surfers. De attitude van die tijd was: sorry dat ik stoer doe! Wij bliezen dat nieuw leven in.”
Mauro Pawlowski: 20 juni (deuren 20.00 uur / aanvang 20.30 uur) in Gebouw-T, Bergen op Zoom. Er zijn nog tickets te koop!