De Vlaamse Isolde Lasoen is in Nederland wellicht nog het meest bekend als het ritmische geweten van de band van popzanger Daan, ze tevens over een stel prachtige stembanden te beschikken. Horen is geloven. Op 25 mei speelt én zingt ze met haar eigen band op De Waterput presenteert Any Minute Now! in Gebouw-T.
Tekst: Willem Jongeneelen | Foto: Piet Stellamans
Isolde Lasoen (Brugge, 1979) mogen we met een gerust hart een alleskunner noemen. Om te beginnen draaft ze dus regelmatig op als muzikant in veel projecten en formaties. Naast vaste slagwerker in bovengenoemde groep van Daan Stuyven, en tot voor kort ook Absynthe Minded, speelde ze als freelancer tevens bij Novastar, Flip Kowlier, Lady Linn, Agnes Obel et cetera. Ze drumt niet alleen, ze speelt ook vibrafoon, flügelhorn en synthesizer. Isolde Lasoen ontving van een vakjury jaren geleden al eens volkomen terecht een MIA (Music Industry Award) als beste muzikant van België. En toen wisten ze nog niet eens hoe mooi Isolde ook kan zingen!
Wat betreft dat alleskunner zijn, we zijn er nog lang niet, want er is meer. Lasoen zou je namelijk ook kunnen kennen van de tv. Voor Canvas presenteerde ze in coronatijd het programma The Toots-Sessies en maakte ze de eigen driedelige documentaire-reeks She’s Lost In Music waarin ze zes vrouwelijke artiesten (waaronder Meskerem Mees, Sylvie Kreusch, Coely en Stefanie Mannaerts van Brutus) volgde op hun weg binnen de nationale en internationale muziekscene.
Om het plaatje compleet te maken, Isolde Lasoen fungeert sinds 2012 dus ook bijzonder succesvol als frontvrouw in de naar zichzelf genoemde eigen band. Met het filmische werk van haar laatste album Oh Dear staat ze deze zomer onder meer op het hoofdpodium van Gent Jazz. Isolde groeide op als trommelaarster in fanfares en drumbands. Toch ging ze geen klassiek slagwerk studeren. Ze koos voor jazz, specifiek de vibrafoon. ,,Daar bleek destijds geen leraar voor voorradig. Het werd jazzdrums. Nu ik vaak pop speel heb ik daar veel profijt van, qua souplesse en technische bagage.”
In die eigen band zingt ze grotendeels vanachter haar drumkit. ,,Ik beschik over een geweldige band. Ik kan er mijn harmonische voorkeuren en mijn liefde voor schoonheid en melancholie uitstekend in kwijt. De arrangementen ademen filmmuziek en jaren zestig. Ik zing ook wel in het Engels, maar mijn stem blijkt zich uitstekend te lenen voor de Franse taal. Het is fijn dat mijn eigen muziek goed ontvangen wordt, maar ik doe ook nog graag in andere bands of projecten spelen. Ik wil niet kiezen, want ik voel me nog steeds minstens zoveel muzikant als frontvrouw.”
Isolde vertelt geen persoon te zijn die van nature graag in de aandacht staat. ,,Vreemd wellicht voor iemand met het podium als haar habitat. Zingen vooraan op een podium, al dan niet vanachter mijn drumstel, het blijft voor mij een uitdaging. Vroeger durfde ik al helemaal niet te zingen. Ik was beschaamd. Zingen voelde niet vertrouwd en als drummer zit ik vaak beschut achteraan. Ik deed soms al wel wat backing vocals. Het zelfvertrouwen voor meer kwam via Daan. Hij vroeg me lang geleden al eens om in de Ancienne Belgique een duet te zingen en daarbij zelfs recht te staan. Het was een Franstalig, heel filmisch nummer. Een beetje Morricone-achtig zelfs. Dat kwam goed uit. Ik ben zot van filmmuziek en de track bleek me uitstekend te liggen. Achteraf werd ik bedolven onder de complimenten. Mensen vonden het engelachtig en lijken op Françoise Hardy en Jane Birkin, haha.”
De weg naar een eigen band lag daarna volledig open. Eerst met de geslaagde EP L’Inconnu (2014), later met het soloalbum Cartes Postales (2017), waarop ze op de hoes haar zomersproetjes toonde en op de plaat zelf zong over Franse ansichtkaarten die niet al te artistiek waren, maar wel iets erotisch hadden. Ze ontpopte zich toen soms als een Franstalig zuchtmeisje, de volwassen Françoise Hardy van nu. Op het dit jaar verschenen Oh Dear gaat ze muzikaal nog vele stappen verder. Ze kan nog altijd fantastisch zingen en zuchten, op dat album toont ze vooral haar grote liefde voor machtig groots gearrangeerde filmsoundtracks zoals u die uit de 70’s van Ennio Morricone, Henri Mancini en John Williams zou kunnen kennen. Vol epische melodielijnen, de nodige dramatiek en zelfs een bombastisch kantje. Ze komt ermee weg. Sterker nog: het is ronduit prachtig!
Daarnaast blijkt Isolde ook haar vingers niet te kunnen branden aan licht psychedelische romantiek, zoals we die van de betere albums van de Franse groep Air kennen. Het is meeslepend, filmisch, bij vlagen ontroerend, maar vooral rijk aan alles wat de muziek in haar hoofd zo divers inkleurt en daarmee toch ook weer zo persoonlijk maakt. Er zijn ook een paar mannelijke vocale bijdragen, maar Oh Dear is toch echt het groots, speels, gewaagd én geslaagd internationaal klinkend visitekaartje van deze grote Belgische madame zelf!
Isolde Lasoen + support Nyala op Any Minute Now!: donderdag 25 mei (deuren 20.00 uur / aanvang 20.30 uur) in Gebouw-T, Wilhelminaveld 96 in Bergen op Zoom. Er zijn nog tickets!