Confrontatie. Intensiteit. Daar draait het om in de teksten van Fenne Kuppens, zangeres van Whispering Sons. Confronterend en intens is ook de muziek van de groep, zo kon Bergen op Zoom eerder al eens ervaren tijdens het meesterlijke concert dat de band als prachtig duister hoogtepunt van het festival Made in Belgium in 2019 in Gebouw-T mocht verzorgen. Op 23 april zijn ze terug, met muziek van het tweede album Several Others, die zowaar nog donkerder klinkt.
Tekst Willem Jongeneelen / Foto Daniil Lavrovski
De muziek van Whispering Sons riep de eerste jaren van hun bestaan veel herinneringen op aan die van de jaren tachtig. Toch was de jury van de prestigieuze Belgische Rock Rally niet eerder zo unaniem om een winnaar aan te wijzen. Ook leek iedereen in het publiek daar in 2016 vrede mee te hebben. Aan het hoofd van de band staat Fenne Kuppens, een zangeres met een donkere stem. Denk aan Siouxsie van The Banshees, maar dan met een baard in de keel. Ook de tracks op het destijds na de onverwachte winst snel bij geperste vinyl van debuut-EP Endless Party (op cd aangevuld met minder relevante oude demo’s) doen de gedachten afdwalen naar de tijden dat albums van Sisters Of Mercy en Joy Division de dienst in alternatieve dansspelonken uitmaakten. Songs die onheil aankondigen of het aanwakkeren. Of ze nu uptempo los gaan (Wall) of het lichtknopje voorgoed kwijt geraakt zijn (in Shadow en The Night), wat ze doen, doen ze bijzonder goed. De boodschap was van meet af aan gepast donker: ‘This is how the party ends. A lot of fear.’ De productie en mix van een jonge nazaat van Martin Hannett bewees echter dat de bandleden niet alleen maar te laat geboren leken.
De band uit het Limburgse Hamont-Achel verruilde de provincie voor de hoofdstad. In Brussel werd Image opgenomen, dat eigenlijk als het echt volwaardige debuut beschouwt mag worden. Het leek wel of die jongens van de Rock Rally, én leadzangeres Fenne Kuppens die volgens velen altijd al klonk als een man, in tussentijd minimaal negen jaar ouder geworden waren. Image klinkt niet meer als de plaat van opgeschoten boys die de platenkast van pa op zijn kop keerden, maar echt als een verloren gewaand album uit de periode dat groepen donkere fabriekshallen in Manchester verbaasd vol speelden. Teksten bestonden uit donkere avonturen van schuchtere mensen die slechts sporadisch schaapachtig lachen. Bang om eenzaam te blijven. Hopelijk is er niet teveel zaallicht als ze optreden, schreef ik in 2018 in OOR. Dansen diende te gebeuren met de ogen gericht op de schoenen.
Inmiddels is er ook een tweede langspeler: Several Others. Daar draait het nog meer om paniek, angst en wanhoop. Een tango met het gezicht op onweer en opnieuw richting de schoenen gericht. Er speelt zich heel wat af in dat hoofd van zangeres Fenne Kuppens. Nog altijd vormt post-punk vanuit de donkerste krochten van de wave uit de jaren tachtig de basis. Hoewel de groep op zoek gaat naar meer dynamiek en andersoortige emoties en intensiteit lijkt vooral de donkerte te zijn toegenomen. Kuppens kroop ervoor in de huid van anderen, zo verklaarde ze de albumtitel. Die anderen vechten dan niet zelden evenzeer met, of nog grotere, demonen. Ze danst bezeten de Satantango, ze durft de boel voor het eerst ook klein te houden, alleen achter haar piano, in Aftermath.
Op Several Others maakt de band grote muzikale stappen. Dat zijn geen vreugdesprongen, ondanks de ongekende successen en positieve aandacht in steeds meer buitenlanden. Die stappen staan ook niet voor knievallen richting commercie, want alleen Surface is even catchy als veel op dat eerste album Image. En dan is er ook nog altijd die stem, in nog lagere registers, zo lijkt het. Als deze tracks iets bewijzen dan is het wel dat de groep nog compromislozer klinkt en spanning en drama prefereert boven dat dansen, ook al is dat met die duivel. Gevaarlijk plaatje, annex groeidiamant. Soundtrack van een film noir met vluchtmisdrijf.
Door zowel muzikaal als tekstueel voort te bouwen op herhaling, wilden de makers songs creëren dat steeds opklimmen tot die barstten. De teksten gaan over een constant streven naar perfectie en terugkijken op dat proces. Het resultaat is aan de ene kant bloediger dan voorheen, maar ze gaan ook dieper en vinden hun inspiratie in films, gedichten en gevoelens die bij mensen boven kunnen komen tijdens twijfelachtige sensuele confrontaties tussen karakters. Kuppens keert zich noodzakelijkerwijs soms graag af van de mensheid om haar heen en schrijft over het wanhopige verlangen naar rust en op het punt staan het evenwicht te verliezen. Dan ontstaan songs vol paniek, angst en pure wanhoop. Niet gemakkelijk. Wel confronterend en intens.
Whispering Sons (+ dj WcoolJ): 23 april live in Gebouw-T. De deuren gaan om 20.00 uur open, het concert vangt om 21.00 uur aan. Er zijn nog tickets!