Punk-T! De hardste punkbands op één avond. Voor 15 euro ben je erbij!

Tijdschema
20:30 – deuren open
21:00 – Ford’s Fuzz Inferno
21:45 – Scoundrels
22:30 – Concrete Cell
23:15 – Afterparty: Olalala

Scoundrels
‘Oh No! Not Again!’? Oh JA!!! Na een onderbreking van 31 (!) jaar keren de Zuid-Nederlandse punklegendes Scoundrels in één klap terug op de voorgrond… en met een gloednieuwe derde LP! Men kan veel zeggen over dit album, maar het belangrijkste is dat de vele fans van de band – zowel oud als nieuw – niet teleurgesteld zullen zijn. Want ‘Oh No! Not Again!’ is niet zo’n ‘gezapig reüniealbum’. Nee meneer, deze nummers klinken niet alsof ze zijn opgenomen door een stel ervaren punkrockers met heimwee naar de zogenaamde ’goede oude tijd’. Integendeel! Voor deze gloednieuwe plaat komen zanger, gitarist, songwriter en oprichter Patrick Delabie, de Belgische drummer Butsenzeller (Scoundrels lid sinds 1987) en de nieuw aangeschoven bassist Wim IJff met 11 tracks die onstuimig, fris, energiek en erg geïnspireerd klinken. Sterker nog, Scoundrels klonken nooit eerder zo goed en overtuigend.

Ford’s Fuzz Inferno
Wanneer je op het internet zoekt naar informatie over het Gelders-Brabantse Ford’s Fuzz Inferno begint het je al snel te duizelen. Sinds de release van hun debuut-EP ‘Deniers Of Fuzz Will Be Executed’, in de vroege zomer van 2021, konden Hans F. Ford (voormalig lid van o.m. Waste en Betty Ford Clinic) en Patrick Delable (o.m. Scoundrels, Woke, ex-Betty Ford Clinic) namelijk rekenen op jubelende recensies van zo’n beetje alle ter zake doende punkmedia. Helaas bevinden die zich niet of nauwelijks in eigen land, zodat het ‘fuzztopische’ punk-duo, dat in krap twee jaar tijd liefst zes 7” EP’s en een CD uitbracht, momenteel geldt als “het best bewaarde punkgeheim van Nederland”. Maar nu het illustere tweetal zich ook gaat presenteren op de vaderlandse podia (in triobezetting!) gaat dat onvermijdelijk veranderen. Gaat dat zien! Gaat dat horen!

Concrete Cell (BE)
In the early 1990’s, four young men based in Wuustwezel, Antwerp,  picked up their first instruments and started jamming together. From scratch, soon we would be playing tunes from Dead Kennedys, Bad Religion, Black Sabbath, Hard-Ons to name a few. We soon started writing our own songs, still figuring out our signature, it soon  evolved into fast paced often melodic  punkrock . Those first years a lot of American & Swedish bands became very big  and toured in  Europe all the time . We often had the chance to open for those bands,  sometimes we played in front of  five people, also for crowds over a thousand. Along the way we released two full length albums on Genet, ‘Out’ and ‘Return of the fantasy models’. A split with Satanic Surfers spread our name even more. In 2000 we recorded our final album (as usual in Studio 195, Wernhout) somehow things got stuck , we spit up,  and we never released it. Until last year that is, when rumours of releasing the album went public. Fun fact is that the band didn’t come up with this idea, but a fan.  Apparently the master tapes were still intact and ready to be  used. Not much later the local punk professor a.k.a. Patrick Delabie invited us back into the studio as the same band who recorded this album, once again together in the  same studio after 21 years. It felt like a good restart and we collectively found the album to still sound fresh & vintage Concrete Cell at the same time. Raw, melodic, fast, lots of variation & a good not too clean sound to it. Next thing you know, ‘Brewsky, hops and French fries at the weekend’ will be released on Genet and the band will play a bunch of shows to present it to you.

Afterparty: Olalala
Vier oudere jongeren die elkaar gevonden hebben in de muziek. Drie leden van de band hebben jarenlange ervaring in de muziekwereld. Bassist Herman speelde in talloze bands zoals The Blue Hoggs, CCC inc. en The Beatboys. Gitarist Pim was in de jaren 80 gitarist in Wave band Hybrid Man en Frank was al in de jaren 70 de drummer van de allereerste Punkband in Bergen op Zoom en speelde later in New Wave bands Bien Venu en Pink Strikes. Er moest nog wel een zanger worden gevonden. Die werd gevonden in Rini. Geen enkele podiumervaring maar genoeg charisma om als frontman op te treden. Van begin af aan was het duidelijk dat het repertoire van de band jaren 70&80 punk zou zijn, met wellicht een uitstapje naar new wave. Er is in die tijd verschrikkelijk veel goede muziek gemaakt, heerlijk om te spelen en nog niets in kracht ingeboet. Was punk in de jaren 70 een reactie op de armoede, werkeloosheid en uitzichtloosheid, anno nu zijn er vergelijkbare problemen; crisis op crisis, ontevredenheid, oorlog. Voor de Hypotheek Anarchisten van Olalala daarom hét moment om flink uit te pakken met bekende en minder bekende Punk songs uit deze woelige jaren. Nummers met een rauw randje, muzikaal niet altijd perfect, maar energiek en met volle overgave gespeeld.