Tiende Record Store Day in Nederland. Die dag is exact wat de naam doet vermoeden. Op 13 april worden de nog overgebleven platenzaken in het zonnetje gezet. Er zijn speciale releases, instore optredens, maar daar hoort uiteraard ook een vette afterparty bij: in Gebouw-T, met Black Box Revelation, The Germans en de Waterput DJ’s!
Door Willem Jongeneelen
Snotjongens waren het nog, toen ze met hun oude geest in puberlichamen de Rock Rally bijna wonnen, in 2006. Op de vier albums die volgden waren het vooral rauwe rock- en bluesriffs, stevige ritmes, maar toch ook al teksten die vaak verder reikten dan hun leeftijd deed vermoeden. Het was niet altijd keihard, snel en stevig, maar pas nu album nr. 5 er is, Tatooed Smiles, horen we dat het duo niet alleen letterlijk de wilde haren is verloren, maar ook veel streken. Het tempo is gedaald, niets draait meer om een effect, alles staat in dienst van het liedje, maar o wat is die slow drive, die groove en dat bijna dromerige gitaarspel een zegen. We hadden al eens een vrij ongenuanceerd kettingzaagalbum, een donkere noisy trip en een op Amerikaanse leest geschoeide cruise-plaat met opvallend veel soul van de mannen gehoord, dit is het door zanger/gitarist Jan Paternoster zelf geproduceerde album dat hij als bijna dertiger moest maken. Met zowel childhood memories, liefdesleed, paniekaanvallen, hondsdolle nieuwe verliefdheid, humor (Why doesn’t my kitchen clean itself?) als heerlijk lazy Brusselse grotestadsblues. Beter dan dit was het nog nooit.
De eerste keer dat ik de mannen sprak was in de week van de release van het door Mario Goossens (Triggerfinger) geproduceerde debuutalbum Set Your Head On Fire. Daarna ging het plots razend snel met Jan Paternoster (zang/gitaar) en Dries Van Dijck (drums). Het duo ging als voorprogramma van dEUS Europa door, mocht op de mainstage een van de dagen van Rock Werchter openen en zou in 2008 naar Amerika vertrekken voor een aantal showcases in clubs aan de east- en de westcoast. “Of het niet te snel gaat? Nee hoor, dit is wat we altijd gewild hebben. Het voelt goed aan”, aldus de toen pas 16-jarige drummer Dries. Zijn jonge leeftijd is aan zijn ferme drumwerk niet af te horen. Dries trekt zich dan ook op aan het krachtige spel van zijn gitarist. Jan is namelijk al twee jaar ouder. Op het podium bewees het duo over pure rock ’n roll, een portie onversneden blues en heel veel groove en ballen te beschikken. Het was bijna griezelig om zulke jonge knullen zulke volwassen muziek te horen spelen. “Humo vergelijkt mijn spel met dat van een goed geoliede bluesneger. Dat beschouw ik wel als een compliment”, aldus Paternoster toen.
Dries van Dijck vertelde veel geleerd te hebben van producer Mario Goossens, in het dagelijkse leven drummer van het wervelende podiumtrio Triggerfinger. “Omdat we maar met twee zijn krijg je veel ruimte. Hoe beter ik leerde drummen, hoe meer ik dat ook wilde laten horen. Daardoor werd het spel rommeliger. Er is me op tijd verteld dat het beter was het spel simpel te houden, waardoor het strakker en duidelijker wordt. Mario leerde me dat het geen kwestie is van hard slaan. Je moet er ook gevoel in leggen. Soms de melodie proberen te zoeken in je drums, door toms te gaan gebruiken. Ook leerde hij mij waarom het in sommige gevallen beter is rechtdoor te spelen en in andere songs juist weer voor de groove moet gaan.”
Jan Paternoster had in het begin alleen een akoestische gitaar. “Omdat ik nog niet wist of gitaarspelen wel mijn ding was, ben ik dus zo goedkoop mogelijk begonnen. Met een elektrische moest je meteen ook een versterker kopen. Dat was een pak duurder.” Vanaf zijn 14e schrijft Jan Paternoster zijn eigen songs. Om covers te leren spelen, miste hij het geduld. “Ik moest van zijn leermeester Kloot Per W veel oefenen. Dat voelde niet als een verplichting, want ik was er van overtuigd dat het ook voor mij veel plezanter werd als ik beter kon spelen. In het begin haalde ik wel nummers van het internet om die na te leren spelen. Na het intro hield ik het meestal al voor gezien. Dan was ik al verveeld. Ik speelde veel liever al improviserend iets voor mezelf. Kijken of er iets uitkwam.”
Al heel snel besloten Jan en Dries met zijn tweeën verder te gaan. Omdat het praktischer was en omdat je met zijn tweeën beter leert de grenzen van je instrument op te zoeken. Dat deden ze eerst onder de bandnaam Thickfreakness, naar een albumtitel van The Black Keys. Om niet steeds vanwege de gelijkaardige samenstelling met dat duo vergeleken te worden, werd het kort daarna Black Box Revelation. Jan: “Waarom precies weet ik eigenlijk niet meer. Wel moest er iets zwarts in de naam zitten. Omdat dat wel past bij het genre wat we spelen.”
Afterparty Record Store Day: zaterdag 13 april met Black Box Revelation, The Germans en de Waterput DJ’s. Er zijn nog tickets!